Kurabiye Hırsızı

Yavuz Bahadıroğlu’nun muhteşem hikayelerinden bir tanesini sizinle paylaşmak istiyoruz. Hikaye gerçekten etkileyici. “İğneyi kendine çuvaldızı başkasına batır.” dedirtecek cinsten. Sonuna kadar okumanızı tavsiye ederiz.

Orta yaşlı kadın, saatine baktı:
“Uçağın kalkmasına daha vakit var” diye söylendi, sıkıntılı sıkıntılı.
Havaalanında beklemekten sıkılmıştı. Atıştıracak bir şeyler alıp açlığıyla birlikte sinirlerini de yatıştırma ihtiyacı içinde büfeye yöneldi. Bir kutu taze kurabiye aldı. Kutuyu alışkanlık­la çantasına koydu. Sonra yürüdü, gözden uzak sıralardan birine oturdu. Hem koltuğunun altında taşıdığı polisiye romanı­nı okuyacak, hem de kurabiyesini atıştıracaktı.
Kitabını açtı. Kaldığı yerden okumaya başladı. Biraz sonra dalmıştı. Yanına birinin oturduğunu hayal meyal fark etti. Umursamadı. Kimse huzurunu bozamayacaktı.
Bir taraftan ilginç polisiye romanını okurken, diğer taraf­tan yanında oturan adamla arasındaki kutudan kurabiye atış­tırıyordu.
Bir de ne görsün, yanında oturan adam da aynı şeyi yap­mıyor mu, aynı kutudan kurabiye alıp yiyor.
“Olur şey değil!” diye söylendi, orta yaşlı kadın, “Amma da cüretkâr, izin isteme gereği bile duymadı.”
Kızgındı, ama işin sonunu çok merak ediyordu: Bakalım adam bu cüretkârlığını nereye kadar sürdürecekti?
Kurabiye kutusuna elini her uzatışında, yanındaki adam da uzatıyor, o da bir kurabiye alıyordu. Bu durum pakette tek ku­rabiye kalıncaya kadar sürdü.
“Bakalım simdi ne yapacak?” diye düşündü orta yaşlı ka­dın, “Herhalde son kurabiyeyi malın gerçek sahibine, yani ba­na bırakacak kadar mantıklı biridir.”
Göz ucuyla adamı izlemeye başladı. Adam, yüzünde hafif asabi bir gülümsemeyle pakete uzandı. Son kurabiyeyi aldı, özenle ikiye böldü. Yarısını ağzına atarken öteki yarısına orta yaşlı kadına uzattı.
Aman Allah’ım! Ne kadar da yüzsüz biri, kurabiyelerimi nasıl da sahiplendi; üstelik teşekkür bile etmiyor!” diye dü­şündü kadın. Zor zaptettiği öfke fırtınası altında kurabiyeyi ağzına attı. Bu kadar sinirlendiğini hiç hatırlamıyordu, ama çatmaya karar verdi. Ama tam o sırada uçağının hazır olduğu anons edildi. hızla toparlandı. Kitabı çantasına koydu.
“Kurabiye hırsızı” adını taktığı adama öldürücü bir bakış fırlattıktan sonra çıkış kapısına yöneldi.
Az sonra uçağa binmişti. Başına gelenleri hatırladıkça hem gülüyor, hem de kızıyordu. Koltuğuna yerleşti. Bitmek üzere olan kitabını almak için elini çantasına daldırdı. Kitaptan ön­ce eline bir kutu geldi.
“Allah Allah!… Bu kutunun çantamda işi ne?” diye şaştı.
Bakmasıyla birlikte gözleri büyüdü. Büfeden aldığı kurabi­ye kutusu hiç açılmamış haliyle çantasından duruyordu. “Ben ne yaptım!” diye haykırdı.
Yolcular dönüp dönüp kendisine bakarken, utançla başını yere indirdi:
“Bunlar benim kurabiyelerim olduğuna göre, adamla or­taklaşa yediğimiz kutudakiler onundu. Hiçbir tepki gösterme­den kurabiyelerini benimle paylaşma nezaketini gösterdi. Oy­sa ben o adam hakkında neler düşündüm. Kaba ve cüretkar olan aslında benmişim!”
Çaresizlik içinde inledi:
“Meğer kurabiye hırsızı benmişim.”

Yavuz Bahadıroğlu