Bir çocuk düşünün ki ilk söylediği kelime ne “Anne” ne “Baba”.. Onların hayat seyri daha doğmadan önce belli. Hiçbiri mutlu bir bebeklik, çocukluk ya da gençlik geçirmeyecek.. İlk kelimeleri de “Para”. Çünkü konuşmaya başlayınca direnmeye gönderilecek ve insanlardan para istemesi gerekecek. Doğru düzgün konuşamayan çocuklar ellerini uzatıp para dileniyorlar.
Çocuk ne de olsa, yoldan geçen birini görünce zıplayarak annesinin yanından kalkıyor. Güle oynaya birinin yanında yürümeye başlıyor. “Para para” diyebiliyor yalnızca. Annesi ise göz ucuyla onu takip ediyor. Çocuk ne yaptığından habersiz, istediğini elde edemeyince gülerek neşeyle yerine yeniden oturuyor..
Yağmur, çamur, kar demeden sokaklarda gezen çocuklar bunlar. Biz çocuklarımıza kat kat giysiler giydirirken onlar montsuz dolaşıyor..
Ne yazık ki bu çocuklardan ülkemizde çokça var.. Çocuklar hep mutlu olsa keşke..